We gaan weer beginnen...

Hoi allemaal,

We zijn inmiddels weer een maandje verder sinds mijn vorige verslag, en de vakantie zit er dan al weer zo goed als op. De tijd is eigenlijk al weer heel snel voorbij gevlogen, en komende week gaat het tweede semester meteen weer volle bak van start.
In de eerste dagen na ons laatste tentamen ging iedereen alle kanten uit op pad om wat vakantie te vieren. Sommigen gingen naar huis, anderen gingen met overkomende familieleden of vrienden naar andere plaatsen in Australië en een enkeling ging vakantie vieren ergens in het buitenland. Het was ook even het moment tijdens dit jaar waarop we even echt weg konden en vakantie konden vieren, aangezien tijdens de vakanties tijdens de semesters nog flink doorgewerkt moet worden. Ik ben zelf met een huurauto een week op pad geweest het binnenland in. De eerste bestemming was Wave Rock, een rotsformatie die zoals de naam al doet vermoeden eruit ziet als een versteende oceaangolf. Onderweg reed ik eerst nog naar York, een historisch stadje waar nog een aantal gebouwen te vinden zijn uit de tijd van de goudkoorts aan het einde van de 19e eeuw. Mijn indruk was wel dat sommige gebouwen nog wel in vrij goede staat zijn, maar een aantal andere gebouwen zien er toch wat vervallen en afgebladderd uit. Sowieso werden er in deze periode heel veel gebouwen in zeer korte tijd neergezet, waarbij je je dan ook kan afvragen hoe de kwaliteit was. Nadat ik York had verlaten ging ik de snelweg af (het is maar wat je een snelweg noemt, maar het is de hoofdverkeersader in oostelijke richting) en vervolgde mijn weg over provinciale wegen en langs kleine dorpjes. Onderweg kwam ik in de buurt van Quairading nog langs het Pink Lake, dat ook echt flink roze van kleur is. Het is niet het enige Pink Lake in Western Australia, en het is waarschijnlijk ook niet het bekendste, maar het grappige aan dit meer is dat het zich aan beide kanten van de weg uitspreidt, maar dat de ene kant vaak roze is terwijl de andere kant een “normale” kleur heeft. Ik vond dat beide kanten wel een roze kleur hadden maar het kleurverschil was wel duidelijk zichtbaar. Aan het einde van de middag kwam ik aan op de camping waar ik zou verblijven, een kleine camping bij een heel klein dorpje met verder vrijwel niets erom heen. De eigenaars waren heel vriendelijk en begonnen me al meteen een introductie te geven van de regio en gaven me veel tips over waar wel heen te gaan en wat ik beter kon laten. Ze hadden er ook een klein museumpje met allerlei memorabilia en oude landbouwwerktuigen. Verder leek het wel of hier de tijd had stilgestaan, want ik had even niet veel aan de huidige elektronica. Mijn telefoon had geen bereik, er was geen wifi en de inschrijvingen werden met de hand gedaan in een boek. Het enige contact met verdere buitenwereld was een oude telefoon die op munten werkte en alleen regionaal kon bellen. Zoiets sta je vaak niet bij stil en vergeet je ook snel, want je bent zo gewend aan alle gemakken van tegenwoordig. Ik had hier twee dagen om Wave Rock en omgeving te verkennen, wat op zich meer was dan echt noodzakelijk, maar omdat ik nog erg moe was van het drukke semester was het wel prettig om rustig aan te kunnen doen. Wave Rock zelf is een onderdeel van het veel grotere Hyden Rock, en er viel hier dan ook veel meer te zien dan alleen de golf zelf. Er waren verschillende wandelingen en je kon ook de rots op, vanwaar je een weids uitzicht had over de hele omgeving. Verder was er ook nog een andere rotsformatie, Hippo’s Yawn, die zo heet omdat het inderdaad erg lijkt op de bek van een gapend nijlpaard. Hier viel het me ook weer op hoe weinig toeristen hier eigenlijk te vinden zijn, want het kostte ook geen enkele moeite om Wave Rock op de foto te krijgen zonder andere mensen erop, en dat terwijl het toch een vrij bekend natuurfenomeen is. De toeristen die er zijn gaan trouwens wel ook allemaal in surfhouding op de foto met de rots (ik dus niet hihi). Ook ben ik nog naar Mulka’s Cave en The Humps geweest, een andere rotsformatie zo’n 20 km verderop. In Mulka’s Cave zijn nog vele handafdrukken te vinden die daar zijn achtergelaten door Aboriginals. The Humps was een andere rotspartij waar wandelingen te doen waren, waaronder ook eentje die ook over de rots zelf heen ging en ook een flink uitzicht bood.
Daarna was het tijd om weer op weg te gaan, en ik reed eerst na een tip van de eigenaresse van de camping langs de Tin Horse Highway, een stuk weg waar verspreid over 14 km allemaal kunstwerken (voornamelijk paarden) staan die volledig zijn gemaakt van oude vaten, blikken en ander metaal. Ze zijn in allerlei bonte kleuren geverfd en beelden verschillende dingen uit. Uiteindelijk kwam ik aan in Kalgoorlie, een stad in de Goldfields die is gebouwd nadat er hier goud werd gevonden en tegenwoordig nog steeds voor een groot deel afhankelijk is van de mijnindustrie. Hier staan ook nog allerlei gebouwen uit de goudkoortstijd, en deze zijn allemaal nog duidelijk in goede staat. Net buiten de stad ligt de Super Pit, de grootste open goudmijn van Australië, waar tot op de dag van vandaag nog goud wordt gedolven. Deze grote mijn is gevormd door alle losse goudmijnen in de regio samen te voegen om de verwerking efficiënter en goedkoper te maken. In de stad zijn verder een aantal musea te vinden die een beeld geven van het leven in en rond de goudmijnen en er is een Tourist Mine, een soort openluchtmuseum dat weergeeft hoe de kampen rondom mijnen eruit gezien hebben, met name in vroegere tijden.
Uiteindelijk had ik nog twee dagen om terug te rijden naar Perth, een route die langs de Golden Pipeline loopt. Dit is een pijplijn die ruim 100 jaar geleden werd gebouwd om water vanuit de omgeving van Perth naar de Goldfields van Coolgardie en Kalgoorlie te vervoeren, bijna 600 km verderop. Deze pijplijn is vandaag de dag nog steeds een van de langste werkende waterpijplijnen ter wereld. Ik had dan ook een paar dingen onderweg uitgezocht waar ik nog wel wilde stoppen, maar de eerste dag was het helaas slecht weer. Een groot deel van de dag heb ik door de stromende regen gereden, en aangezien dingen bekijken dan niet echt veel plezier geeft ben ik maar blijven rijden. Ik ben in de middag nog wel even naar de Merredin Peak geweest, een andere rotspartij, maar omdat het weer nog niet denderend was ben ik hier niet al te lang blijven hangen. De laatste dag was het gelukkig grotendeels droog en kon ik nog wel wat zien. Ik ben hier gestopt bij de Mundaring Weir, een grote dam vlakbij Perth, waar het water de Golden Pipeline in gepompt wordt om vervolgens te worden vervoerd. Hier was een bijzonder mooi uitzicht te zien en ook een pompstation voor de pijplijn. Uiteindelijk kwam ik weer in Perth terecht en zat mijn trip er helaas weer op. Ik heb een paar foto’s van deze trip toegevoegd aan mijn album (http://www.mijnalbum.nl/Album=4SKHW4OC).
Ik was op vrijdag weer teruggekomen van mijn trip, mooi op tijd voor de start van de Tour de France dat weekend. Ik vond het toch wel erg jammer dat ik daar niet bij heb kunnen zijn, maar toch was het ook wel leuk om alle mooie beelden van Utrecht te zien op de Australische televisie en om de renners langs alle plekken te zien komen die je zo goed kent. Voor de rest hebben we ons in de vakantie geprobeerd zoveel mogelijk te vermaken door samen te gaan sporten of gewoon wat koffie te drinken, te lunchen, de stad in te gaan of uit eten te gaan. Het weer was helaas erg onvoorspelbaar en als het hier regent, dan regent het hard, dus er waren zeker ook aardig wat momenten dat je niet veel kan doen. Ook is er hier in Perth zelf niet bijzonder veel te doen, zeker niet in de winter, waardoor we af en toe toch even geen idee hadden wat we met onze tijd aan moesten. We gingen natuurlijk ook over van heel hard werken en vrijwel nul vrije tijd naar ineens zeeën van tijd. Dus ja, de verveling sloeg toch best aardig toe. Er zijn in de omgeving van de stad verder nog wel veel dingen te zien, maar het was toch lastig om echt dingen te plannen en vast te leggen, omdat iedereen toch zat met alle projecten die doorliepen, en we vaak ook niet echt een idee hadden waar we aan toe waren qua planning. Ik moest zelf ook geregeld beschikbaar zijn en ook naar de universiteit voor ons project maar wist vaak kort van tevoren wanneer, dus dat is best lastig. Maar het scheelt wel dat ik dan absoluut wat te doen had. We lopen wel iets achter op de oorspronkelijke planning doordat dingen toch anders lopen dan je van tevoren inschat, en we moeten dan ook maar gaan zien hoe het allemaal gaat lopen qua tijdsdruk, maar meerdere groepen hebben hier last van en daarom zullen we er best oplossingen voor vinden. Wat wel scheelt is dat degene die in onze groep de kantjes ervan af liep nu volledig is gestopt met de opleiding en daarmee ook met het project, en dat daarvoor in de plaats een vriendin van me bij ons erbij komt, die zelf ook een erg frustrerende samenwerking had en niet op die manier door wilde. We hebben in het eerste semester dan ook vrijwel alles met z’n tweeën gedaan, maar dit komende semester weet ik dat het werk echt onder drie personen verdeeld gaat worden, en dat geeft toch wel een boel rust ook.
Deze week gaan we dan ook weer volle bak aan de slag, en we zitten eigenlijk nu ook al weer met onze neus in de artikelen. De lessen komende week moeten allemaal weer voorbereid worden, en ik merk wel dat ik er echt weer in moet komen, het lezen gaat nog niet zo snel. Maar over een week weet ik al niet beter meer. Morgen zijn we nog een dagje vrij, maar vanaf dinsdag begint het allemaal weer. Ik heb er eigenlijk wel weer zin in, maar ik zie wel een beetje op tegen de studiedruk die weer enorm hoog zal zijn, en het feit dat het sociale leven weer op een erg laag pitje zal moeten. We hopen eigenlijk dat dit semester iets minder heftig wordt dan het vorige, maar we gaan maar even nergens van uit. We hebben dit semester wel maar 4 vakken in plaats van 5 en het rooster is wat minder vol, dus dat biedt hopelijk perspectief. We weten nu ook beter wat ons te wachten staat. Maar toch zal het nog steeds enorm druk gaan worden en rekenen we erop dat het weer bijzonder hard werken wordt. Maar goed, voor het goede doel, en we hebben ook wel in september een tripje gepland staan om walvissen te gaan spotten, dus dat is iets leuks om naar uit te kijken. Voor de rest gaan we er weer vol goede moed tegenaan…

Liefs,
Mandy